Mijn naam is Marianne Ros en roei nu al bijna 5 jaar bij roeivalidatie op de maandag middag.
Nu 5 jaar geleden had ik nooit gedacht te gaan roeien. Ik liep hard bij Running Blind maar door slechte knieën moest ik hier mee op houden. Ook met 2 kunstknieën kon ik niet meer hardlopen en aardig wat beweging beperking in mijn knieën over gehouden. Een buddy bij het hardlopen attendeerde mij op roeivalidatie. Een goede beweging dat buigen en strekken van de knieën tijdens het roeien, vond ze.
Zo dus een afspraak gemaakt om kennis te maken. Op een mooie zonnige vrijdagmiddag met mijn buddy Magda naar roeivalidatie. Er kwamen net roeiers van het water en een leuk gesprek gehad met een van de roeiers.
In de bak geoefend met een vrijwilliger en dat ging goed. Alleen het in stappen was wel een dingetje. Maar niet geheel ontevreden ging ik weer naar huis. En mij natuurlijk aangemeld. En zo begon mijn carrière bij roeivalidatie.
Na een tijdje oefenen in de bak mocht ik op het water roeien. Wat was dat spannend en en ook zo fijn on het water.
IK kan het mooie groen en water leven niet zien op de Rotte maar wel horen en ruiken. Wat was dat En nog steeds een mooie belevenis!
Mariannes enthousiasme werkte aanstekelijk op mij, Joan Titarsolej. Wij liepen samen bij Running Blind onze rondjes om de Kralingse Plas. Het leven op en rond het water trok me altijd al. Vanaf mijn pensionering ging het dan ook gebeuren : het water op!
Magda (ja, onze onvolprezen buddy) wees me letterlijk de weg naar CrooswijkseBocht 100. Hartelijke ontvangst, medische check en onder toeziend oog van Hanstart droog oefenen op die mooie techniek van het roeien. Daarna oefening in de bak en tot mijn verbazing, maar wat vond ik het stoer! Al na één keer naar buiten: voor “het echie op de Rotte”. In één woord geweldig….. Wat een belevenis, wat een deining , wind, geplons, gekwaak, gesnater, getjilp, gespetter, gekrijs en ook die watergeuren. En op den duur natuurlijk het lekkere ritme van de riemen, draaiend in de dollen en het heen en weer glijden van de stoeltjes. juist door dat ritme, die cadans, kunnen Marianne en ik inmiddels samen kilometers met plezier roeien. Fijn dat onze vrijwilligers ons de techniek zo goed leerden. Daardoor konden we in 2018 samen meegenieten van de 24 uurs van de Rotte! Terwijl de zon langzaam onderging roeiden wij van de Bocht naar Oud Verlaat en na een traktatie op appeltaart en muntthee van onze fan, terug naar de eigen steiger. Wat waren we trots. En ja, daarna in oktober waren twee vrijwilligers weer zo goed om met ons de tocht te maken, nu met zelf meegebrachte koffie en koek voor de rust bij Oud Verlaat.
Wat kijken we uit naar het einde van de Corona maatregelen op naar de 24 uurs van de Rotte; nu bij zonsondergang, maar ook nog een keer bij zonsopgang. Wat zou dat mooi zijn!!!